Ben je een filmcriticus of een filmrecensent?

Als je ooit op internet hebt gezocht naar informatie over een film, dan is de kans groot dat je bent begroet door pagina’s met zoekresultaten van een grote verscheidenheid aan websites en blogs. Sommigen van hen zijn gevestigde sites die zijn gekoppeld aan belangrijke publicaties, terwijl andere de overpeinzingen zijn van iemand die als hobby over films schrijft. Wat ik interessant vind, is dat wat al deze mensen zichzelf classificeren, sommigen zichzelf filmcriticus noemen, terwijl anderen zeggen dat ze filmrecensent zijn, en ja, ik heb mijn eigen filmwebsite en ik classificeer mezelf als een filmrecensent, wat zal uitleggen waarom later. Maar de vraag is “is er enig verschil tussen een filmcriticus en filmrecensent en maakt het echt uit?”

Wat is een filmcriticus?

Bij mijn weten is er geen vaste regel wie zichzelf wel en niet filmcriticus mag noemen, er is geen diploma of cursus die alle critici moeten doorlopen om zichzelf als criticus te mogen noemen. Al zijn er een paar kenmerken die naar mijn mening degenen die zich filmcritici noemen, onderscheiden van degenen die zichzelf filmrecensenten noemen.

Allereerst blijkt een filmcriticus over het algemeen iemand te zijn die niet alleen een voorliefde heeft voor films, maar ook voor alle aspecten van het filmmaken en dus de verschillende rollen kent die de crew op een filmset vervult, de subtiele variaties in gebruikte technieken en kunnen over het algemeen eeuwenlang rondhangen over films zonder te aarzelen over hun feiten. Het is deze diepgaande kennis over het maken van films die hen in staat stelt om hun kritieken met een autoriteit te schrijven en kunnen zeggen dat die en die acteur oorspronkelijk een scenarioschrijver was voordat ze hun doorbraak in die en die film kregen.

Het is hun verdienste dat ze ook iemand zijn die over het algemeen veel werk verzet om op de hoogte te blijven. Een filmcriticus zal meestal elke film bekijken, of het nu in hun comfortzone is of niet, goed of slecht, ze zullen de persberichten, autobiografieën en die zware boeken over filmmaken lezen die zo vervelend kunnen zijn. Ze zullen die vervlogen films hebben gezien die worden aangekondigd als klassiekers, maar te veel moderne filmliefhebbers zijn oud en overschat. Ze kennen in feite hun spullen en werken hard om de zaken bij te houden in plaats van de gemiddelde persoon op straat die de neiging heeft om die films te kijken waar ze van houden en weinig anders.

Een filmcriticus heeft vaak het vermogen om vloeiende tekst te schrijven, vol beschrijvende woorden, terwijl ze proberen uit te leggen wat ze wel en niet leuk vonden aan een film. Ze waarderen het vakmanschap dat nodig is om iets te schrijven dat zowel interessant als informatief is, terwijl ze die aspecten van een film in zich opnemen die veel mensen misschien missen. Hoewel het moet gezegd worden dat er enkele filmcritici zijn die meer tevreden lijken te zijn met het opblazen van hun ego met het geklets over het maken van films, dan met het uiten van een kritiek die de gemiddelde persoon op straat daadwerkelijk helpt bij hun beslissing om een ​​film of niet.

Ook valt op dat een filmrecensent vaak veel strenger kan zijn tegen een film dan een recensent. Ze kijken veel films, dus voelen ze zich vaak afgemat door zoveel middelmatige films te kijken, en dat blijkt vaak uit hun kritiek, wat neerkomt op een gewone film die degenen die niet zoveel films kijken misschien leuk vinden.

Wat is een filmrecensent?

Voor mij is een filmrecensent iemand die van films houdt, maar vaak niet die uitgebreide kennis van de industrie heeft die een criticus wel heeft. Ze kijken vaak naar films die gaan over wat ze leuk vinden, aanbevelingen van anderen en durven zelden uit hun comfortzone te komen, in tegenstelling tot een criticus die alles en nog wat bekijkt.

Een filmrecensent baseert zijn recensent op hoeveel ze een film wel of niet leuk vonden, niet op of het onorigineel was of een herhaling van iets dat eerder is gedaan, omdat ze zich vaak niet bewust zijn van de vorige film. Een recensent vindt het vaak niet erg als een komedie jeugdige humor bevat die zwelgt in lichaamsfuncties, terwijl critici er misschien moeite mee hebben om te beweren dat het de laagste noemer is als het gaat om grappig zijn.

Een recensent is ook vaak iemand die zijn mening op een eenvoudigere, meer directe manier uitdrukt, door een kort overzicht van de film te geven voordat hij aangeeft of hij het leuk vond of niet. Ze zullen hun recensies niet bevuilen met de uitgebreide kennis van het eerdere werk van een regisseur, omdat ze alleen hun standpunt over de film in de hand geven, niet of deze beter of slechter is dan iets dat eraan voorafging.

Voor mij zijn de verschillen tussen degenen die zich filmcriticus en filmrecensent noemen gemakkelijk te zien en ik weet zeker dat er nog veel meer verschillen zijn die kunnen worden opgepikt.

De vraag is natuurlijk of het echt uitmaakt of je jezelf filmcriticus of filmrecensent noemt.

Nou, ik zou denken dat degenen die jaren werk hebben gestoken om de uitgebreide filmkennis op te doen en die hard blijven werken aan het verfijnen van hun vaardigheden, zich ontevreden zullen voelen door iemand die zichzelf een criticus begint te noemen omdat het cool klinkt en die denkt dat “American Pie 7” een originele tienerkomedie is, geloof me, dat is het niet. Ik kan begrijpen waarom, want voor degenen die hard werken aan het schrijven van filmkritieken, verdienen ze enige onderscheiding boven je gemiddelde filmliefhebber die schrijft als een hobby. Ik heb eigenlijk bewondering voor die filmcritici die die uitgebreide filmkennis hebben en er lyrisch over kunnen worden. Maar dat betekent niet altijd dat een filmcriticus gelijk heeft of het beste weet, want er zijn verschillende professionele critici, die worden betaald door beroemde publicaties, waar ik vaak mee in conflict ben,

Hoe zit het met mij, waarom noem ik mezelf een filmrecensent?

Nou, ik heb altijd van films gehouden, sinds ik als kind naar de jaarlijkse herhalingen van “The Great Escape” op tv keek, hoewel ik tegenwoordig zou zeggen dat het veel meer is dan de gemiddelde persoon die misschien maar een paar films per dag kijkt. week, aangezien ik minimaal 7 films per week kijk. Toen ik begon om mijn gedachten over films op papier of op de website te zetten zoals het werkelijk is, had ik 2 doelen. Om te beginnen wilde ik die uitgebreide kennis van de filmindustrie opdoen, zodat ik mezelf een criticus kon noemen en de andere was om meningen te schrijven die de gemiddelde persoon op straat zouden helpen bij het kiezen van welke film hij zou kijken.

Nee, ik ben nog nooit naar de filmschool geweest, formeel onderwijs spreekt me niet aan, maar ik heb mijn best gedaan om die films te kijken die een genre hebben bepaald, die keiharde boeken over de industrie te lezen en er eigenlijk hard aan gewerkt te hebben. Ik heb zelfs geleerd hoe ik die uitgebreide kritieken moest opstellen die maar doorgingen over hoe die en die slechts een herhaling waren van die beproefde verhaallijn

Maar hoe meer ik begon te proberen criticus te worden, hoe meer ik ontmoedigd raakte door niet alleen over films te schrijven, maar ze ook te bekijken. Ik zou merken dat ik niet genoot van een film omdat ik het te druk had met een te kritische blik en het plezier vond in een domme komedie die verloren ging omdat het niet origineel was. En omdat ik vaak vond dat mijn kijk op een film op gespannen voet stond met meer erkende critici, begon ik te twijfelen of wat ik leuk vond wel echt goed was. Uiteindelijk begon ik te proberen bepaalde films leuk te vinden omdat alle andere critici ze aanbaden.

Maar het grootste keerpunt was toen ik me realiseerde dat mijn recensies veranderden in overdreven opgeblazen stukken die alleen maar dienden om mijn filmkennis te demonstreren en mijn eigen ego aan te wakkeren. Ze bleven maar doorpraten over hoe een bepaalde actrice betoverend was, maar ik heb nooit echt gezegd wat ik van de film vond. Wat dit betekende was dat ik in mijn poging om criticus te worden, uiteindelijk recensies schreef die de gemiddelde persoon op straat niet hielpen, wat niet was wat ik wilde, omdat ik altijd geloof dat de gemiddelde persoon op straat wil weten wat je dacht aan de film niet hoe slecht de regie zich verhoudt tot iets anders.

Dus dat is waarom ik niet langer die ego-opblazende kritieken probeer te schrijven, maar recensies probeer te maken voor de gemiddelde persoon en dat is de reden waarom ik mezelf classificeer als een “filmrecensent“. Ik lees nog steeds over verschillende technieken en de biografieën van de sterren, maar ik probeer altijd te schrijven met een bepaalde persoon in gedachten in plaats van te proberen indruk te maken op andere critici. Het bonusgedeelte hiervan is dat mijn passie voor films en schrijven nu is teruggekeerd omdat ik het doe omdat ik het leuk vind, niet omdat ik indruk probeer te maken.